Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ
126 χρόνια από την απεργία που κήρυξαν οι
εργάτες του Σικάγο τον Μάη του 1886. Το 8ωρο ήταν η βασική τους διεκδίκηση.
Μετά από συγκρούσεις 7 ημερών το αμερικανικό κράτος στοχοποιεί 6 αγωνιστές ως
υποκινητές και αργότερα θα τους εκτελέσει. Το εργατικό κίνημα όμως αντί να
πτοηθεί, εξαπλώνεται, θέτοντας τις βάσεις
για πολύ σημαντικούς αγώνες και
κατακτήσεις τις επόμενες δεκαετίες.
76 χρόνια και από τα γεγονότα του Μάη του 36
στην Θεσσαλονίκη, όπου η πρωτομαγιάτικη απεργία παρέλυσε την παραγωγή σε όλους
τους κλάδους και πραγματοποιήθηκαν
ογκώδεις διαδηλώσεις των εργατών εναντία στην ανέχεια, την εξαθλίωση και την
εντατικοποίηση της δουλειάς. Η τότε κυβέρνηση συνεργασίας, επιτέθηκε άγρια
στους διαδηλωτές(υπουργός δημοσίας τάξης ήταν ο μετά από τρεις μήνες δικτάτορας
Μεταξάς). Δολοφονούνται δυο απεργοί από την αστυνομία. Η κηδεία τους την άλλη
μέρα, μετατρέπεται σε άγρια διαδήλωση που σημαδεύτηκε από άλλους 4 φόνους
απεργών. Δεν μπορούσε να εκφραστεί πιο
ρητά αυτή η σύγκρουση συμφερόντων. Από την μια οι έχοντες εξουσία, που
προσπαθούσαν να αποφύγουν την κοινωνική αποσταθεροποίηση, από την άλλη η
εργατική τάξη που πάλευε για κοινωνική αλλαγή!
Πόσα πράγματα άραγε φαίνονται να είναι ίδια;
Πως είναι δυνατόν μετά από τόσες δεκαετίες, να δείχνει όμοιο το ρήγμα που
διαπερνά αυτή την κοινωνία της αδικίας
και της εκμετάλλευσης, το ρήγμα που χωρίζει αυτούς που παράγουν τα πάντα, τους
εργαζόμενους, με αυτούς που τα καρπώνονται ,τα αφεντικά;
Ανεξάρτητα όμως αν για πολύ καιρό μεγάλα
κομμάτια των εργαζομένων ξέχασαν ότι το σύνολο των δικαιωμάτων τους είχαν
κατακτηθεί από εκείνους τους αιματηρούς αγώνες του τότε, σήμερα είναι που το
διακύβευμα αυτό βγαίνει πιο επιτακτικά στην επιφάνεια. Σήμερα είναι που
εξαπολύεται η μεγαλύτερη επίθεση που έχει κάνει το Κράτος και το Κεφάλαιο τις
τελευταίες δεκαετίες, στο σύνολο της κοινωνίας. Στη σημερινή συγκυρία, και
απέχοντας λίγες μέρες από τις εκλογές, οι πρωτομαγιάτικες εξεγέρσεις να
απαντήσουν στις εκλογικές αυταπάτες και τους ‘’σωτήρες’’ κάθε χρώματος.
H
ταξική πάλη δεν περιορίζεται μόνο στην παρουσία σε μια απεργιακή διαδήλωση.
Απαιτεί καθημερινές μάχες στους χώρους δουλειάς, την γειτονιά , στις πλατείες
και σε κάθε κοινωνικό πεδίο. Αναμφισβήτητα, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που
τόσα χρόνια μετέτρεψε τα σωματεία σε μικρά κοινοβούλια και απλές δεξαμενές
ψηφοφόρων, έχει τεράστια ευθύνη για την σημερινή κατάντια του εργατικού
κινήματος. Οφείλουμε να αντιπαρατεθούμε με σθένος, απέναντι στους
εργατοπατέρες, να προωθήσουμε την
αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση παντού, να ξαναζωντανέψουμε τα σωματεία,
να τα κάνουμε πεδία ουσιαστικής ζύμωσης και εργαλεία διεκδικήσεων και αγώνων.
Ενάντια στην μιζέρια και την υποχωρητικότητα, να οξύνουμε την αντιπαράθεση με
το κράτος και το κεφάλαιο, παλεύοντας όχι μόνο για το τώρα, αλλά και για μια
κοινωνία δίκαιη, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οι αγώνες του χτες
σηματοδοτούν τις πρωτομαγιές και τις εξεγέρσεις του σήμερα και προτάσουν:
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ
1η ΜΑΗ ΠΟΡΕΙΑ,
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΡΤΑΣ, 10.00 πμ
